Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη
andrikakisalekos@gmail.com
Είναι γνωστό, τουλάχιστον στους ανθρώπους που έζησαν στην αριστερά ή πέρασαν από αυτήν, ότι ο κόσμος της είναι αυτός με το αναμφισβήτητο ηθικό πλεονέκτημα, αυτή την έννοια που τώρα και 4 χρόνια φιλελέδες, κιναλάδες και λοιποί ακόλουθοι, έχουν χλευάσει όσο τίποτα. Θα το υποστηρίξω και σε αυτή τη φάση, με ακόμα μεγαλύτερο πάθος: ο αριστερός κόσμος, ο δημοκρατικός κόσμος, οι άνθρωποι που μεγάλωσαν στα ιδεώδη της αριστεράς και του κομμουνισμού, έδωσαν και τη ζωή τους για το δίκιο και την πατρίδα. Αυτό και μόνο το ιστορικό στοιχείο απονέμει την έννοια του ηθικού πλεονεκτήματος. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ξέρετε πολλούς άλλους πολίτες (ή ψηφοφόρους) να ψηφίζουν όχι για να έχουν κάτι προσωπικό, αλλά για το γενικό καλό;
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο κανόνας δεν έχει και εξαιρέσεις. Όσο μέγιστης σημασίας είναι η έννοια της ηθικής (όχι με την ηθικοπλαστική έννοια της εκκλησίας, αλλά με την ανθρώπινη, την αριστοτελική) τόσο έντονα διαγράφονται οι εξαιρέσεις που τον επιβεβαιώνουν. Δυστυχώς οι δολοφονίες χαρακτήρων μέσα στην αριστερά είναι ένα αμείλικτο στοιχείο πραγματικότητας.
Από τέτοια παραδείγματα, προσωπικής μορφής, θέλω να ξεκινήσω το αφήγημά μου. Δυστυχώς το σημερινό κείμενο δεν μπορεί να ξεφύγει από προσωπικές αναφορές, όχι χάριν εγωιστικής διάθεσης αλλά λόγω αντικειμενικής γνώσης και συμμετοχής σε μερικά γεγονότα των τελευταίων χρόνων. Ούτε μπορεί να αποφύγει τη μεγάλη έκταση. Είναι τόσα πολλά…
Τις τελευταίες ημέρες λοιπόν η διαφορετική θέση που έχω σε σχέση με την επίσημη αριστερά τόσο για τα δημοτικά πράγματα του Ηρακλείου όσο και τα της περιφέρειας Κρήτης, με την επιλογή (;) Αρναουτάκη, με έκαναν να αισθανθώ ότι μερικοί, ευτυχώς λίγοι, επικαλούνται την αριστερά, αλλά δεν μπορούν να αφομοιώσουν καν την έννοια της αστικής δημοκρατίας, ένας από τους κανόνες της οποίας είναι ότι σέβεσαι την άποψη και τη θέση του άλλου.
Βιώνοντας επί της ψυχής μου (ευτυχώς όχι με επηρεασμό της διανοητικής μου ισορροπίας) μερικά αφύσικα βίαια φαινόμενα από ανθρώπους της αριστεράς, και πριν η πλειοψηφία της ΝΕ Ηρακλείου του ΣΥΡΙΖΑ αποφασίσει το προαποφασισμένο, δηλαδή να στηρίξει τη Λιάνα Σταρίδα, είχα κάνει στο facebook μια ανάρτηση, που μάλλον έλεγε πολλά, αλλά φαίνεται όχι σε εκείνους που έπρεπε. Δεν θέλησα να τα γράψω αυτά στο Candiadoc, προσπαθώντας να κρατήσω τον πόνο που ένιωθε ένας αριστερός πολίτης, μόνο στα πιο περιορισμένα όρια του facebook κι όχι να τα βγάλω στο Μεϊντάνι, δηλαδή να τα δημοσιεύσω στο Candiadoc, με αποδέκτες δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Τώρα πλέον τέτοιος λόγος να μην δημοσιοποιηθούν μερικά πράγματα δεν υπάρχει.
Έγραφα, λοιπόν, στις 7 Φεβρουαρίου, μια μέρα πριν την συνεδρίαση της ΝΕ:
“Μετά το μπούλινγκ από χρυσαυγίτες, για το προσφυγικό και τη συμφωνία των Πρεσπών, τα δικαστήρια από όλους τους εκπροσώπους του συστήματος της διαπλοκής, τον πόλεμο από το τοπικό οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο ώστε είτε από οικονομική ασφυξία είτε από άλλους λόγους να μην μπορώ να έχω μέσο έκφρασης να τους βγάζω στο Μεϊντάνι, τώρα έμαθα ότι είμαι και “πολέμιος της αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ”, επειδή ξεκάθαρα δε θέλω το σύστημα Αρναουτάκη στην περιφέρεια και στηρίζω τον Λυγερό και την παράταξη της αριστεράς στο δήμο Ηρακλείου. Τουλάχιστον αυτή την άποψη έχουν μερικά τοπικά στελέχη της ΝΕ, που αν και μέλη του οργάνου, πριν καν αυτό αποφασίσει, βγαίνουν να υποστηρίξουν δημόσια μια “ανεξάρτητη” υποψηφιότητα την οποία παρουσίασε ο εκδότης της χουντικής (επί χούντας) και πιο δεξιάς των μέσων της Κρήτης, από τότε μέχρι σήμερα, εφημερίδας… Δεν ξέρω τί το “προοδευτικό” και “αριστερό” έχει όλο αυτό, με επίκληση μάλιστα της “δύναμης” του “αστικού Ηρακλείου” (αχ…). Το μόνο που σκέφτομαι είναι η προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να αλλάξει τα πάντα στον τόπο. Και θλίβομαι για όλους εκείνους που υποτίθεται ότι είναι τα στηρίγματά του σε τοπικό επίπεδο… (Κλείνοντας, ευχαριστώ εκείνους τους κομματικούς οφιτσιούχους που μου απέδειξαν με τον πιο περίτρανο τρόπο ότι καλώς παραμένω ένας ρέμπελος της αριστεράς, καλώς δεν αποδέχτηκα το 2014 στο Κηποθέατρο την προτροπή του Αλέξη να γίνω μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί η γραφειοκρατική αριστερά του Ηρακλείου μοιάζει πολύ γρήγορα με το ΠΑΣΟΚ του δεύτερου μισού του ’80… Δυστυχώς, έφτασε σε αυτό το σημείο πολύ πιο γρήγορα…) Τη θέση μου και τη στήριξή μου στον αγώνα του Αλέξη Τσίπρα δεν την διαπραγματεύομαι και δεν την βάζω στο παζάρι με κανένα. Όπως και τις ξεκάθαρες θέσεις μου για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, ως πολίτης που ψάχνει, βρίσκει και αποδεικνύει την άποψή του. Ο καθένας σε αυτή την πορεία παίρνει την ευθύνη των πράξεών του”.
Γιατί τα έγραψα αυτά; Μα γιατί άκουγα (και μου έλεγαν) από τα πιο “light” και ασόβαρα, ότι επέλεξα να στηρίξω Λυγερό για… να στηρίξω τελικά Κουράκη στο δήμο Ηρακλείου, ή ότι δε θέλω Αρναουτάκη στην περιφέρεια, επειδή θέλω… Κουράκη (λες και ξέχασαν ότι οι για χρόνια αποκαλύψεις μου το πώς λειτούργησε το σύστημα Κουράκη, αποκάλυψαν την πραγματικότητα στους πολίτες του Ηρακλείου ή δεν ξέρουν όσα εδώ και χρόνια αποκαλύπτω για το σύστημα Αρναουτάκη). Ή λες και εκείνοι από την αριστερά που λένε αυτές τις ανοησίες ήταν εκείνοι που βγήκαν μπροστά για να φύγει το σύστημα Κουράκη.
Αλλά άκουγα μέχρι και τα πιο σοβαρά, ότι αφού είμαι κατά των επιλογών του ΣΥΡΙΖΑ στην αυτοδιοίκηση (δήμος Ηρακλείου, περιφέρεια Κρήτης) τότε είμαι πολέμιός του!
Μάλιστα μετά την απόφαση της ΝΕ υπέρ της Λιάνας Σταρίδα, υπάρχει μέλος της ΝΕ του ΣΥΡΙΖΑ που γυρίζει στο facebook και αποκαλεί το Candiadoc “Μακελειό”, θέλοντας να συγκρίνει τη δημοσιογραφία που κάνουμε με αυτήν του χρυσαυγίτη Στέφανου Χίου… Και μάλιστα μερικοί “καταλαβαίνουν” αυτό το υβρεολόγιο, και δεν το αποδοκιμάζουν, όπως μου λένε…
Απαξίωση, δολοφονία χαρακτήρων, και μη συνειδητοποίηση ότι όλα αυτά θα τα βρουν μπροστά τους: όταν εγώ θα προσπαθώ στις κυρίαρχες εθνικές εκλογές να υπερασπιστώ τη μόνη πολιτική που έχει πραγματικά κοινωνικά χαρακτηριστικά, αυτή της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, θα αντιπαρατίθεμαι με τους Αυγενάκηδες, τους Κεγκέρογλου και όλους τους άλλους είτε δημόσια είτε στις δικαστικές αίθουσες, εκείνοι οι αριστεροί θα με έχουν ήδη απαξιώσει. Αναρωτιέμαι αν οι εκλογές για να προχωρήσει η Ελλάδα σε μια νέα εποχή, να μην επιστρέψει η διαπλοκή, θα κερδηθούν με ποιηματάκια στο facebook, όμορφα δειλινά, ή αναρτήσεις μέσα στις ομάδες που μπαίνουν μόνο μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, αν θα κερδηθούν – με απαξιωμένο τον λόγο του Candiadoc και της προσωπικής μου υπογραφής- με τη συμβολή από τους τοπικούς εκπροσώπους της διαπλοκής, των Νέων του Μαρινάκη, τους πρωτοθεματάδες της Κρήτης και όλο τον συρφετό της ντόπιας “ενημέρωσης”…
Σε μερικές μέρες έχω ένα ακόμα δικαστήριο με τον Αυγενάκη, σε ένα μήνα άλλο ένα με τον Κουράκη. Και μερικά ακόμα στη συνέχεια του χρόνου. Φαντάζομαι ότι αυτές οι αναφορές απαξίωσης και ύβρεως προς εμένα, θα αποτελούν μια χαρά επιχειρηματολογία για εκείνους, στην προσπάθειά τους να με καταδικάσουν και να στιγματίσουν με μια καταδίκη τον δημοσιογραφικό μου λόγο και την αξιοπιστία…
Μπορεί να περιγράφω κάτι που έχει στόχο εμένα, αλλά είναι κατανοητό ότι δεν είναι αυτή η προσπάθειά μου, να μιλήσω δηλαδή για μια “ταλαιπωρία” μου, αλλά για ένα γενικότερο κίνδυνο. Αν εκείνοι που μπαίνουν μπροστά στη χυδαιολογία δεν τον συνειδητοποιούν, ας τους κάνουν λιανά οι καθοδηγητές…
Ο διχασμός του κόσμου της αριστεράς και μερικά “κρυφά” των εκλογών του 2014
Πάμε τώρα στα θέματα της αυτοδιοίκησης που έχουν διχάσει τον κόσμο της αριστεράς. Μακάρι, βέβαια, η δική μου στοχοποίηση από κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να έλυναν το πρόβλημα του διχασμού. Αλλά φοβάμαι ότι εφόσον τα πράγματα παραμείνουν έτσι, η αριστερά θα πάει τραυματισμένη και στις εθνικές εκλογές. Κι αυτό επίσης δεν συνειδητοποιούν όσοι με ετσιθελισμό παίρνουν αποφάσεις, αγνοώντας τα κοινωνικά δεδομένα.
Μια άλλη κατηγορία που απηύθυνε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η… “προσωπολατρία” για τον Λυγερό! Δε θα κάνω προσπάθεια να ανατρέψω την κατηγορία, αλλά με αφορμή ακριβώς αυτή, να παρουσιάσω δημόσια μερικά γεγονότα των τελευταίων χρόνων, που οδηγούν και στο σημερινό αρνητικό κλίμα και τα διασπαστικά φαινόμενα στην αριστερά.
Μερικούς μήνες πριν από τις δημοτικές εκλογές του 2014, με γιγαντωμένο το σύστημα Κουράκη, το οποίο πάλευα με καθημερινή ειδησεογραφία, δέχτηκα μια πρόταση από την τότε και σημερινή ηγεσία της ΝΕ. Να ηγηθώ του ψηφοδελτίου που θα στήριζε ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς ήμουν ο κύριος εκφραστής του ρεύματος αμφισβήτησης του τότε δημάρχου Γιάννη Κουράκη, έχοντας και πρόσφατη την αναγκαστική αποχώρησή μου από την “Πατρίδα”, λόγω των αποκαλύψεων για την τότε δημοτική αρχή. Στην αρχή μου φάνηκε σαν πλάκα, καθώς ουδέποτε είχα σκεφτεί την εμπλοκή μου στη δημόσια ζωή με τέτοια ευθύνη υποψηφίου. Μετά σοβάρεψαν τα πράγματα, καθώς έβλεπα την ευθύνη μπροστά. Την πρόταση μου είχαν κάνει – είναι παρόντες και μπορούν να επιβεβαιώσουν ή να διαψεύσουν αυτή τη μικρή ιστορία, γι αυτό και τους αναφέρω- ο και σήμερα γραμματέας, Γιάννης Παυλιδάκης και τα μέλη της γραμματείας, Σήφης Φανουράκης και Δημήτρης Ψιμόπουλος. Ίσως και κάποιος άλλος να ήταν στις συζητήσεις, αλλά να μου διαφεύγει.
Μετά από σκέψη (δε θέλω να χρησιμοποιήσω τόσο εύκολα όρους που διαβάζω και δεν πείθομαι, δηλαδή “πιέσεις”) αποφάσισα να απαντήσω θετικά, έχοντας πειστεί ότι τουλάχιστον θα μπορούσαμε να “γκρεμίσουμε τον Κουρακισμό” από το Ηράκλειο. Όπως και τώρα έτσι και το 2014, οι κομματικές διαδικασίες πήγαιναν με πολύ αργό ρυθμό και σχεδόν έφυγε από το μυαλό μου αυτό το ενδεχόμενο. Άλλωστε είμαι από εκείνους που τέτοιες επιλογές τις θεωρούν ευθύνη κι όχι “προσωπική ευκαιρία ανέλιξης”.
Κάποια στιγμή ο Γ. Παυλιδάκης με ενημέρωσε ότι η πρόταση θα περνούσε από τη γραμματεία για να κάνει την εισήγηση της ΝΕ, ενώ στο μεταξύ είχε κανονιστεί (ή θα οριζόταν) μια συνάντηση με τον τότε γραμματέα της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρη Βίτσα.
Μάλιστα άρχισα κάποια προετοιμασία και ο Πέτρος Ινιωτάκης, μετέπειτα αντιδήμαρχος και σήμερα υποψήφιος δήμαρχος, όπως μαθαίνω, με συνάντησε έχοντας πληροφορηθεί πιθανώς από τον ΣΥΡΙΖΑ ότι προωθείται η δική μου υποψηφιότητα. Μάλιστα αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης ήταν να συμφωνήσουμε – με τη σύμφωνη γνώμη πάντα της τοπικής ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ- στην οργάνωση μιας συνάντησης Ηρακλειωτών προκειμένου να ιδρύσουμε παράταξη, με τη συμμετοχή και του Π. Ινιωτάκη (ο οποίος εκτιμούσαμε ότι θα ήθελε να τεθεί επικεφαλής, αλλά σε κάθε περίπτωση θα συστρατευόταν στην προσπάθεια). Μια συνάντηση που τελικά αναβάλαμε, καθώς δρομολογήθηκαν άλλες εξελίξεις που θα περιγραφούν στη συνέχεια.
Η υποψηφιότητα Λυγερού το 2014
Πριν τη συνάντηση της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ ενημερώθηκα ότι υπήρχε και μια δεύτερη υποψηφιότητα που προωθούσε ο τότε βουλευτής, Μιχάλης Κριτσωτάκης, αυτή του Ηλία Λυγερού. Μάλιστα με τον Ηλία, φίλοι και σύντροφοι από τα νεανικά μας χρόνια, κάναμε μια άτυπη συμφωνία οι δυο μας στη διάρκεια μια εκδήλωσης του ΣΥΡΙΖΑ με το τότε μέλος της ηγεσίας Γιάννη Μηλιό, που αποχώρησε το 2015: όποιος κι αν επιλεγόταν, θα είχε τη στήριξη του άλλου δεδομένη. Μάλιστα είχα πει στον Ηλία ότι αν εκείνος θα ήταν ο υποψήφιος δήμαρχος, θα ήθελα να είμαι στο ψηφοδέλτιο, όχι για να διεκδικήσω ψήφους και ρόλους, αλλά για να δοθεί από κοινού η μάχη.
Πριν από τη συνεδρίαση της γραμματείας ο Γ. Παυλιδάκης με ενημέρωσε για κάτι που ήξερα εκ προοιμίου, ότι δηλαδή ο βουλευτής Μ. Κριτσωτάκης βάζει βέτο για την υποψηφιότητά μου, καθώς δεν ήθελε καν να τεθεί προς συζήτηση.
Για να μη διχαστεί το κομματικό όργανο, αλλά- είναι αλήθεια- και επειδή με ενόχλησε η τόση αντίδραση του Κριτσωτάκη, με μια τηλεφωνική μου επικοινωνία στη διάρκεια της συνεδρίασης με τον Γ. Παυλιδάκη, απέσυρα την δική μου υποψηφιότητα. Κι έμεινε του Ηλία Λυγερού, αλλά χωρίς να οριστικοποιηθεί τότε καθώς έπεσαν στη συνέχεια και άλλα ονόματα, όπως του επιχειρηματία Γιάννη Παπαδάκη.
Κάποια στιγμή μάλιστα “έπεσε” και το όνομα της Λιάνας Σταρίδα. Δεν ξέρω από ποιον της έγινε πρόταση. Και τότε τόσο η Λιάνα, όσο και ο σύζυγός της, παλιός αυτοδιοικητικός, Γιάννης Σταρίδας, μου τηλεφώνησαν, με ενημέρωσαν ότι έγινε η πρόταση και μου ζήτησαν τη γνώμη μου. Και μόνο ότι απευθύνθηκαν σε μένα (φαντάζομαι και σε άλλους) ήταν για μένα ιδιαίτερα τιμητικό. Τώρα βέβαια η Λιάνα δεν μου έκανε το αντίστοιχο ερώτημα, ίσως γιατί η εικόνα που θα της μετέφερα θα την τρόμαζε…
Υπενθυμίζω ότι αναφέρομαι στο 2014. Ο Ηλίας Λυγερός ήταν τελικά ο υποψήφιος δήμαρχος, εγώ δεν ήμουν ούτε υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, γεγονός που αργότερα ανέφερα ως προσωπικό παράπονο στον Λυγερό.
Δεν κατάφερε να μπει στον δεύτερο γύρο, δεν ήταν ίσως ακόμα έτοιμος, δεν τον στήριξε όσο έπρεπε η οργάνωση, ενώ τα κορυφαία τοπικά στελέχη που μπήκαν στο ψηφοδέλτιό του δεν πήραν πάνω από 200- 400 σταυρούς, ελάχιστους δηλαδή για να μπορέσεις να παίξεις ρόλο στο δήμο του Ηρακλείου. Είναι τα ίδια στελέχη που τώρα μιλούν για την αδυναμία του Ηλία Λυγερού να περάσει στον δεύτερο γύρο, αλλά ξεχνούν τη δική τους, ελάχιστη, συμβολή… Θέλω να πιστεύω ότι ήταν συγκυριακή κι όχι απόδειξη έλλειψης κοινωνικής αποδοχής, εκείνων που λύνουν και δένουν στον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ…
Είναι ξεκάθαρες οι κουβέντες μου, σε αυτή τη μακροσκελή αναφορά μου. Δεν με είχε πείσει ο Λυγερός τότε, στην πρώτη του παρουσία. Ούτε με τον προγραμματικό του λόγο – περισσότερο την έκφραση έχει να κάνει- ούτε με τη δυνατότητα επιλογής υποψηφίων και συλλογής ψήφων. Άποψή μου είναι ότι είχε στενό μαρκάρισμα τότε από τον Κριτσωτάκη, από τον οποίο ευτυχώς, και πιστεύω οριστικώς, έχει αποκοπεί πολιτικά. Αυτός τον καθοδήγησε εν πολλοίς και τον καταδίκασε, μαζί με όλα τα υπόλοιπα στοιχεία, δηλαδή τη στήριξη στο βαθμό που έπρεπε από την οργάνωση κλπ.
Τον στήριξα φυσικά ως είχα ευθύνη, παρά το γεγονός ότι ήμουν δυσαρεστημένος προσωπικά. Όχι γιατί δεν ήμουν εγώ ο υποψήφιος δήμαρχος, όπως μου πρότεινε η ηγεσία της ΝΕ, αλλά κυρίως επειδή διέκρινα στοιχεία αδυναμίας που τότε δεν ήθελε να δεχτεί και να διορθώσει.
Η προσωπική μου μάχη δόθηκε κυρίως στο να πέσει το σύστημα Κουράκη. Από αυτή την πτώση φυσικά επωφελήθηκε ο Βασίλης Λαμπρινός.
Ο Λυγερός δεν με είχε πείσει τότε, αλλά πλέον, στην πορεία του χρόνου, διέκρινα έναν άνθρωπο που ξέφυγε από το στάδιο της απειρίας και φυσικά την επιρροή Κριτσωτάκη. Έναν άνθρωπο που εργάστηκε 4,5 χρόνια, διάβασε, μελέτησε, δούλεψε, επεξεργάστηκε ιδέες και προτάσεις, έκανε σοβαρή και τεκμηριωμένη αντιπολίτευση με μια μόνο μικρή ομάδα συμβούλων και μελών της παράταξης. Ο Λυγερός και η ομάδα των “Ενεργών Πολιτών” ήταν όλα τα χρόνια η μόνη σοβαρή αντιπολίτευση μέσα και έξω από το δημοτικό συμβούλιο. Ακόμα κι όταν το 2015 ο Λυγερός αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ, κράτησε την ομάδα ενωμένη, μέχρι σήμερα. Σήμερα, που κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ τον θεωρούν ξένο σώμα, όπως κάνουν και στην ΛΑΕ, στην οποία ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ αυθαίρετα και περίεργα τον χαρίζει!
Ο Λυγερός του 2019 δεν έχει καμιά σχέση με τον φοβισμένο και άπειρο υποψήφιο της τελευταίας στιγμής του 2014.
Είμαι ο πρώτος που θα μπορούσα σήμερα να πάρω… “εκδίκηση”, αν θέλουμε να μιλήσουμε με άλλους όρους. Και να στυλώσω κι εγώ τα πόδια για την… “ευκαιρία” που προσωπικά έχασα το 2014, αλλά και για το ότι με έκοψε από το ψηφοδέλτιο και ως απλό υποψήφιο σύμβουλο, ενώ δεν άκουσε και τις λίγες “παρατηρήσεις” για βελτίωση.
Όμως, όσο κι αν κατηγορούμαι για “προσωπικές στρατηγικές”, “προσωπολατρία” (νομίζω απέδειξα πόσο λάθος είναι αυτή η αναφορά, καθώς στην πραγματικότητα βρεθήκαμε “αντίπαλοι”) ή για όλα τα άλλα, υποστηρίζω με ευθύνη και συνείδηση την υποψηφιότητά του, ξέροντας ότι από όλα τα ονόματα που έχουν ακουστεί όλο το διάστημα, μόνο ο Λυγερός έχει αποδείξει ότι μπορεί και ξέρει και είναι ικανός να γίνει όχι μόνο δήμαρχος αλλά ο πρώτος δήμαρχος με τη σφραγίδα της αριστεράς.
Γιατί αντιδρώ στις κινήσεις της ηγεσίας της ΝΕ
Επειδή θεωρώ, κι έχω βάσιμα στοιχεία γι αυτό, ότι ήταν προαποφασισμένο να μην στηρίξει Λυγερό, ακόμα και αν όλα τα μέλη του κόμματος στο Ηράκλειο έλεγαν ναι. Είναι η εκδίκηση της σημερινής ηγεσίας στην επιβολή που της έγινε το 2014 από τον Κριτσωτάκη. Όμως το 2019 δεν είναι 2014, ο Λυγερός, όπως προανέφερα, δεν είναι ο ίδιος, δεν έχει τον κλοιό διαφόρων επιρροών. Έκανε άλματα, μαζί με την παράταξή του. Όλα αυτά δεν τα ξέρει και δεν θέλει να τα μάθει η πλειοψηφία της ΝΕ. Στύλωσε τα πόδια, σαν απάντηση στο 2014. Άραγε κι εγώ έπρεπε να κάνω το ίδιο, ως “θύμα” των εσωκομματικών παιχνιδιών της περιόδου; Μα τότε δε θα σκεφτόμουν την ευκαιρία της αριστεράς, αλλά τη θέση μου και μόνο.
Η ΝΕ, το επιμένω, έκανε ό,τι μπορούσε ώστε να μην είναι υποψήφιος ο Ηλίας Λυγερός. Και σε αυτό το παιχνίδι προσπάθησε να χρησιμοποιήσει πολλούς παράγοντες. Αρχικά, για παράδειγμα, τον σημερινό δήμαρχο Ηρακλείου, Βασίλη Λαμπρινό, στον οποίο απευθύνθηκε όταν κόπηκε από τον Αυγενάκη! Προσέξτε, ο Αλέξης Τσίπρας, τα κεντρικά όργανα του κόμματος έχουν ξεκαθαρίσει ότι όπου υπάρχουν παρατάξεις ξεκινάμε από αυτές, με την αξιολόγηση, τη στήριξη, τη διεύρυνση. Αλλά εδώ η πρώτη “δελεαστική” σκέψη για την πλειοψηφία της ΝΕ ήταν να απευθυνθεί στον Λαμπρινό. Για να του δώσει τη δυνατότητα να “ρίξει πόρτα”, απαντώντας: “παρακαλώ κάντε τους σχεδιασμούς σας χωρίς να με υπολογίζετε”!
Η παράταξη της αριστεράς υπήρχε μπροστά της, αλλά η ΝΕ, αφού απευθύνθηκε στους βουλευτές, αγνόησε και πάλι την παράταξη και πήγε στον Λαμπρινό. Στη συνέχεια στον πρόεδρο του Επιμελητηρίου, Μανώλη Αλιφιεράκη. Προφανώς και σε διάφορους άλλους. Ο Λυγερός, με το 21% της εποχής της απειρίας αλλά και με τη μεγάλη δουλειά των 4,5 χρόνων, ήταν αόρατος για την πλειοψηφία της ΝΕ! Που άρχισε να εφευρίσκει διάφορα προσχήματα για να κρατά σε αναμονή την παράταξη και τον κόσμο της αριστεράς. Αυτή όμως η αναμονή, οι υπεκφυγές, διαμόρφωσαν ένα ρεύμα υπέρ του Λυγερού, το οποίο έκανε ότι δεν κατανόησε η ΝΕ. Έκανε ότι δεν ήξερε τις δημοσκοπήσεις που τον έφεραν στον δεύτερο γύρο. Ακόμα κι όταν τα στελέχη της τις πήραν στα χέρια τους, έκαναν ότι δεν ήξεραν να τις διαβάσουν.
“Ο Λυγερός είναι στη ΛΑΕ”, έλεγαν προβοκατόρικα, κι ας ήξεραν ότι κάτι τέτοιο είναι ανυπόστατο. “Ο Λυγερός δεν ξέρει να εκφράζεται”, έλεγαν οι ίδιοι. Δεν είπαν ποτέ ότι ο Λυγερός και η ομάδα του μέσα και έξω από το δημοτικό συμβούλιο εκφράζουν την αριστερά, κι όχι μόνο στα στενά θέματα της αυτοδιοίκησης και του δήμου Ηρακλείου. Στο προσφυγικό, για παράδειγμα, στη συμφωνία των Πρεσπών. Στον νέο νόμο για την αυτοδιοίκηση, στη διαφάνεια των έργων που προωθεί η κυβέρνηση.
Εκείνοι επέμεναν στα “δεν”. Κι όλοι περίμεναν πότε θα δεήσει η ΝΕ να δράσει. Μέχρι που ο Λυγερός είπε το αυτονόητο: είμαι υποψήφιος. Είμαστε μαζί του είπαν οι εκλεγμένοι με τον ΣΥΡΙΖΑ σύμβουλοί του, αλλά και πολλά άλλα στελέχη και φίλοι της αριστεράς. Και ιδού το επόμενη “επιχείρημα”: “μας αγνόησε, κόπηκε”! Το αυτονόητο δικαίωμα δηλαδή του υποψηφίου δημάρχου και της παράταξης της αριστεράς, να κριθούν όσα έκαναν και δεν έκαναν, το αμφισβήτησαν και προσπάθησαν να το περάσουν σαν “καπέλο”! Λες και όλοι δεν είχαμε καταλάβει ότι ανακοίνωνε δεν ανακοίνωνε, δούλευε δε δούλευε, έδινε δεν έδινε μάχες, κομμένο τον είχαν. Κι όσο δεν ανακοίνωνε, γιατί δεν τον αξιολόγησαν καν;
Αυτή η απάντηση βέβαια, η στάση όλη, έχει εμφανή στοιχεία αυταρχισμού. Να παλεύεις για το κόμμα σα να είναι δικό σου, αλλά αν θεωρήσεις ότι το κόμμα είναι δικό σου, τότε…
Η πρόταση για τη Λιάνα
Μέχρι που ήρθε η πρόταση για τη Λιάνα Σταρίδα, από ένα… “πολύ φιλικό” για την αριστερά μέσο, και ασμένως την υιοθέτησαν, αρχικά ο Κώστας Γραμματικάκης (φίλος, αλλά εκφράζει έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από αυτόν της αριστεράς), ο οποίος και την παρουσίασε, και στη συνέχεια ο ΣΥΡΙΖΑ (μάλιστα της σύγκλησης της ΝΕ την περασμένη Παρασκευή, προηγήθηκε μια καμαρίλα της πλειοψηφίας, την περασμένη Κυριακή, για να δούμε πόσο δημοκρατικά κινήθηκαν οι διαδικασίες…)
Σήμερα η πλειοψηφία της ΝΕ του ΣΥΡΙΖΑ, με την εκφρασμένη διαφωνία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ- κι ας διαψεύδει όσο θέλει ο Γιάννης Παυλιδάκης- οδηγεί σε μια αδιέξοδη υποψηφιότητα. Αλήθεια, επειδή μερικά μέλη της ΝΕ μού έλεγαν ότι η Λιάνα έχει “διεισδυτικότητα” στην κοινωνία, και μάλιστα μεγαλύτερη από τον Λυγερό, πώς το έχουν συμπεράνει, πώς το μέτρησαν; Η Λιάνα και σήμερα είναι μια καλή επιστήμονας, μια εξαίρετη ερευνήτρια, μια καταπληκτική συγγραφέας, αλλά όλα αυτά συνυπήρχαν και το 2006, όταν (ενώ μάλιστα ήταν ενεργός στην υπηρεσία, αρά με άμεση πρόσβαση στην κοινωνία) ήταν υποψήφια με την Σχοιναράκη στη νομαρχία και δεν κατάφερε να εκλεγεί καν σύμβουλος. Αλλά κάποιος καλός επιστήμονας που έχει συνταξιοδοτηθεί και ιδιωτεύει εδώ και 8 χρόνια και ήταν καλός στη δουλειά του, γιατί θα είναι ένας καλός υποψήφιος που μπορεί να εκλεγεί, με διασπασμένο τον χώρο, την ώρα μάλιστα που είναι φανερό ότι χρησιμοποιήθηκε με στόχο όχι την εκλογή, αλλά να κόψει το δρόμο άλλου;
Και, για να τελειώνω με το αναπόφευκτο, δυστυχώς, “σεντόνι”, που όμως περιέχει όλη την αλήθεια 5 χρόνων (όποιος θέλει ας αμφισβητήσει έστω μια λέξη, είμαι εδώ να το συζητήσω): μη ξεχνάμε ότι αν ο δήμος με αυτές τις επιλογές θεωρείται για πολλούς χαμένος, υπάρχουν και οι εθνικές εκλογές, με διχασμένη και τραυματισμένη την αριστερά. Κι εκεί δε θα συγχωρηθούν απώλειες, καθώς το διακύβευμα είναι μεγάλο και ιστορικό…
Αυτά, μέσα από την ψυχή αλλά και το μυαλό μου, κι όσοι θέλουν ας πράξουν ό,τι νομίζουν για να αρθούν τα αδιέξοδα…
